შორიდან დავიწყებ.
თითქმის ათი წლის წინანდელი საქართველოდან. ხმაურიანი, აღტაცებული დაპირებებით გაბრუებულებს, თვალები რომ გვიბრწყინავდა… პირველ დაჭერილ კრიმინალზე, პირველ დაჭერილ ქურდზე, პირველ დაჭერილ მექრთამეზე…
… უკვე პრეზიდენტის ინაუგურაციის დღისთვის… საკმაოზე მეტად ვიყავით დაღლილები, საინფორმაციოებში პერმანენტულად ნაჩვენები კადრებით. როგორ უვარდებოდნენ სახლებში და წამოაგდებდნენ საწოლიდან მორიგ „დამნაშავეს“, ბიზნესმენს თუ უბრალოდ ვინმეს თვალშიარმოსულ პიროვნებას. აღშფოთებულები, როგორ ანგრევდნენ არალეგალური ბორდელების კარებს და ამით თითქოს მიგვანიშნებდნენ, რომ ისინი აშენებდნენ სახელმწიფოს, სადაც არ იქნება ქრთამის აღება, კრიმინალი, ქურდობა, ნარკომანია, ტყუილი, სექსი, თანამდებობრივი იმუნიტეტი და ლტოლვა ფუფუნებისადმი.
მანანა ქურციკიძე
